Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Duo Reges: constructio interrete. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Itaque fecimus.: Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.
Memini vero, inquam;: Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.
Istic sum, inquit.: Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.
Non semper, inquam;: An potest cupiditas finiri?
Restatis igitur vos;: Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit.

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.
Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;
Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est.
Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quid vero?

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne
refers?

Cum autem assumpta ratío est, tanto in dominatu locatur, ut
omnia illa prima naturae hulus tutelae subiciantur.

Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.
Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.
Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;
Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. At iam decimum annum in spelunca iacet. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.